Παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής. Υπήρξε ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία του Εθνικού Πειραιώς κι ένας από τους κορυφαίους και πιο θρυλικούς του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1929. Όμως από το 1936 και μετέπειτα έζησε στον Πειραιά. Ξεκίνησε την καριέρα του ως σέντερ φορ από το ανεξάρτητο σωματείο του Ολυμπιακού Πασαλιμανίου και το 1942, ως σεντερ φορ, εντάχθηκε στο δυναμικό της δεύτερης ομάδας του Ολυμπιακού Πειραιώς, στον οποίο όμως δεν “χωρούσε” κατά πρώτον και κατά δεύτερον, επειδή ήταν Εθνικός(ως φίλαθλος), την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1943, πήρε μεταγραφή για την δεύτερη ομάδα του Εθνικού Πειραιώς. Το 1945 πήρε τυχαία την θέση του τερματοφύλακα, κάτω από τα δοκάρια του Εθνικού, λόγω ασθένειας του βασικού τους τερματοφύλακα, καθώς όλοι γνώριζαν ότι στις αλάνες του Πειραιά που έπαιζε δίτερμα, σε αυτή την θέση έπαιζε(Οι Γερμανοί κατακτητές, στην Κατοχή,τον φώναζαν “Ζαμόρα”). Από τότε και ως το 1959 υπήρξε ο βασικός τερματοφύλακας του Εθνικού Πειραιώς, κάνοντας σπουδαία καριέρα.
Οι φίλαθλοι τον αποκάλεσαν “αγριόγατο” για τις σπάνιες ομορφιάς αποκρούσεις του.Πεταγόταν σαν ελατήριο από την μία γωνία της εστίας του στην άλλη, απομακρύνοντας την μπάλα και ξεσηκώνοντας τα πλήθη στις εξέδρες.
Ασυναγώνιστος στις εξόδους, δεν έδινε το δικαίωμα στους αντιπάλους να τον αμφισβητήσουν στον χώρο που έλεγχε, ενώ ήταν σπεσιαλίστας και στις αποκρούσεις πέναλτι.
Στην διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Εθνικός δέχτηκε πολλές προτάσεις από μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες για παραχώρησή του, με κορυφαία την προσφορά της βασίλισσας της Ευρώπης Real Madrid, η οποία το 1955 προσέφερε στον Εθνικό το ποσό των 2.500.000 δραχμών(τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή) προκειμένου να τον εντάξει στο δυναμικό της. Μία μεταγραφή που ποτέ δεν έγινε και που τον είχε πληγώσει ιδιαίτερα και φυσικά το συζήταγε στον στενό του οικογενειακό κύκλο μέχρι και την ημέρα που έφυγε από κοντά μας.
Υπηρέτησε τον Πειραϊκό σύλλογο για 16 χρόνια, ενώ αργότερα διετέλεσε και προπονητής της Πειραϊκής ομάδας, ως βοηθός του τότε πρώτου προπονητή της ομάδας, του Άγγλου Τζόν Μόρτιμορ.
Μαζί με τον επίσης αείμνηστο Νίκο Πεντζαρόπουλο, αποτέλεσαν το καλύτερο δίδυμο τερματοφυλάκων που είχε ποτέ η Εθνική μας ομάδα.
Στην δύση της ποδοσφαιρικής του καριέρας, το 1959 πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, έναντι του ποσού των 5.000 δραχμών, στον οποίο έπαιξε ένα χρόνο.
Στην Εθνική Ελλάδος είχε 10 συμμετοχές
Απεβίωσε στις 2 Νοεμβρίου του 1993, κτυπημένος από την επάρατη ασθένεια, σε ηλικία 64 χρονών.