Θυμάμαι ως ρεπόρτερ Εθνικού να χαίρομαι το καλοκαιρινό αήττητο της ομάδας. Με τον συμπαθή Στάθη Σταθόπουλο στον πάγκο δεν έχασε ούτε ένα φιλικό. Ούτε καν στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό. Και οι… Άσχετοι χαιρόμασταν. Που να
ξέραμε τι θα ακολουθούσε. Η αστεία τότε προετοιμασία οδήγησε τον Εθνικό στο αρνητικό ρεκόρ συγκομιδής βαθμών στην Α’ Εθνική.
Πάνε αυτά θα μου έρθουν κι άλλα και θα τα μοιράζομαι μαζί σας. Εδώ στην φιλόξενη γωνία του Κυανόλευκου. Από τότε πέρασαν πολλά. Ο Εθνικός από ομάδα, με συνεχή παρουσία στους μεγάλους κατρακύλησε. Δεν του αρμόζει αυτή η Γ’
Εθνική που έχει κολλήσει. Όμως κακά τα ψέματα για να επανέλθει πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του να κοιτάξει στον καθρέφτη και να βάλει στην άκρη το ένδοξο παρελθόν. Με ιστορίες δεν φτιάχνεις ομάδα. Μόνο με δουλειά και
χαμηλούς τόνους. Το τελευταίο αποτέλεσμα στην Καλλιθέα έφερε χαμόγελα σε κάποιους. Η ήττα στο Κρανίδι απογοήτευσε τους ίδιους. Εμένα τα φιλικά δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Είναι προπόνηση και ευκαιρία για τον προπονητή να
δουλέψει επί… Χόρτου. Αυτό που μου δίνει αισιοδοξία από την αρχή της φετινής προετοιμασίας είναι η σοβαρή απόφαση της ΔΕ να στηρίξει ένα συγκεκριμένο πλάνο. Με έναν προπονητή που δεν είναι ο πιο έμπειρος της κατηγορίας αλλά έχει ένα μεγάλο προσόν. Έχει έναν συγκεκριμένο στόχο και δεν παρεκκλίνει. Παλεύει να κάνει τον Εθνικό ξανά πρώτα απ’όλα ομάδα. Με αρχή μέση και τέλος. Με ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό. Θα είναι σκληρό
καρύδι οι πιτσιρικάδες του Σεροπιάν φέτος. Και βήμα βήμα νίκη με τη νίκη θα ψάξουν το dna που κουβαλά η φανέλα με το σήμα της ιστορικότερης ομάδας του μεγάλου λιμανιού. Όλοι μαζί μέσα και έξω το γήπεδο. Στο μυαλό μας ή νίκη
στην πρεμιέρα.
Πάμε γερά Εθνικάρα μου.
ΣΠΥΡΟΣ ΝΤΑΓΙΑΚΟΣ
Φέτος ο Εθνικός θα είναι ομάδα.
