Ο τίτλος δεν αφορά όσους σήμερα ανακάλυψαν ότι τελικά δεν είμαστε…300.Αφορά εμάς και μόνο εμάς που με την παρουσία μας θα βάλουμε ένα τέλος σε αυτή την άδικη ταλαιπωρία που περνά ο αγαπημένος μας Εθνικός. Στην ιστορία μας τίποτα δεν μας χαρίστηκε.Το αντίθετο οι τρικλοποδιές εντός και εκτός γηπέδων είναι συνεχόμενες.Όμως υπάρχουμε ακόμη και όσο υπάρχουμε θα υπάρχει και η Εθνικάρα. Σήμερα σε εργάσιμη ώρα και μακρυά από τον Πειραιά 2.500 και πλέον οπαδοί της ομάδας ήταν στην Καλλιθέα με φωνή και παλμό, διαδήλωσαν υπέρ μιας υπέροχης παρέας που βγάζει ποδοσφαιρική υγεία.Τα παιδιά του Χαντέ τα έδωσαν όλα απέναντι σε μια από τις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας Κι αν δεν έβρισκαν τον ανεκδιήγητο διαιτητή Κατίκο ΝΑΙ θα έβαζαν πολύ δύσκολα στους πολύ πιο έμπειρους παίκτες του Άρη. Το γκολ του Σπυράκου ήταν πεντακάθαρο. Ακόμη κι έτσι μέχρι το τέλος έκαναν κατάθεση ψυχής.Στην κερκίδα οι Πινέζες έδωσαν ρεσιτάλ, οι μεγάλοι θυμήθηκαν τα παλιά αλλά το ζητούμενο είναι άλλο.Πως θα κάνουμε ΟΛΟΙ ότι περνά από το χέρι μας προκειμένου η ομάδα να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Με την ίδια παρουσία κάθε Κυριακή σε κάθε γήπεδο.Αρχής γενομένης από την Κυριακή. Δεν υπάρχει ομάδα πουθενά στον πλανήτη άστεγη 26 χρόνια και να αντέχει όπως ο Εθνικός. Και αυτό το μήνυμα εστάλη στο Ελ πάσο.Και επειδή ο Εθνικός εκπέμπει υγεία παντού, οι φίλοι του Άρη ήρθαν και παρακολούθησαν την ομάδα τους παρά την αστεία απαγόρευση.Οι φίλοι των δύο ομάδων τίμησαν τη μνήμη των αδικοχαμένων φιλάθλων: Κώστα Κατσούλη και Άλκη Καμπανού αλλά έδειξαν και στην πράξη πως οι υγιώς σκεπτόμενοι μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο γήπεδο, κάτι που έχει να γίνει δεκαετίες στη Σούπερ Λιγκ.
Πάρτε το χαμπάρι,ξαναρχόμαστε! Άρθρο του Σπύρου Νταγιάκου
