Παρακολούθησα προχθές το απόγευμα τον αγώνα των παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του Εθνικού και του Ολυμπιακού, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα εκατό χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού.
Σήμερα 21 Νοεμβρίου, ο Εθνικός συμπληρώνει εκατό χρόνια ζωής. Ιδρύθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 1923, από επιφανείς πολίτες της αστικής τάξεως του Πειραιώς. Χρώματα το λευκό και το κυανούν, τα χρώματα της ελληνικής σημαίας, τγης θάλασσας αλλά και του ουρανού.
Και στα χρονια του Κυπριακού Αγώνα, στο στήθος των αθλητών της ομάδας, η Κύπρος μας!
Ήταν συγκινητικό που έπειτα από πολλά χρόνια είδα ποδοσφαιριστές που θαύμαζα όταν ήμουν φοιτητής, αλλά και άλλους, με τους οποίους μας συνέδεσε η κοινή πορεία στην ομάδα, όταν μετείχα στις διοικήσεις και είχα συχνή και άμεση επαφή με τους αθλητές της.
Βέβαια, για τους περισσότερους ρωτούσα “ποιός είναι αυτός;” καθώς είχαν αλλάξει πάρα πολύ από τότε που όργωναν το γήπεδο, έσφυζαν από νιάτα και δύναμη. Άλλους,πάλι, που τους είχα μαζί μου, όταν εκτελούσα διοικητικά χρέη στην ομάδα, τους αναγνώρισα αμέσως. Μπορώ να πω ότι πέρασαν καλά όσο ήμουν κοντά τους, καθώς πολλές φορές γυμναζόμουν μαζί τους, αλλά και πάντα τους μιλούσα σαν να είμαστε φίλοι και προσπαθούσα να είμαι όσο γίνεται δίκαιος στην κρίση μου.
Γιατί όποιος νομίζει ότι ειναι εύκολο να κουμαντάρεις καμιά εικοσιπενταριά ή και περισσότερους νέους ανθρώπους, κάνει πολύ μεγάλο λάθος.
Στα αποδυτήρια της ομάδας συνωστίζονται πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες. Κι εσύ οφείλεις να βρεις τον τρόπο να ρίξεις τις γέφυρες ανάμεσά τους, να τους κάνεις να σε εμπιστευθούν, ώστε να σου μιλήσουν για τα προβλήματα και τα θέματα που τους απασχολούν.
Θα μου μείνει αξέχαστο εκείνο το εικοσαήμερο στην Γιουγκοσλαβία (με τον πόλεμο στην Βοσνία εν εξελίξει) που πήγαμε για προετοιμασία στο Ζλάτιμπορ (για να ενισχύσουμε τους Σέρβους ομοδόξους). Είχα αρκετά παρανίσια κιλά και το είπα στον τότε προπονητή μας, τον Σέρβο Νέναντ Στάροβλαχ.
“Θες να χάσεις κιλά; Από αύριο να ακολουθείς την προπόνηση” μου είπε. Ημουν, τότε, στα 45 μου και σε είκοσι ημέρες, έχασα δέκα κιλά! Ποτέ δεν αισθάνθηκα καλύτερα! Ακολούθησα την διατροφή, τον ύπνο και την άσκηση των αθλητών της ομάδας. “Αντε, θα σε κάνουμε μεταγραφή”, μου φώναζε ο αείμνηστος Λευτέρης Κάραλιτς, παλαιός τερματοφύλακάς μας , βοηθός του Στάροβλαχ.
Τα σκεπτόμουν αυτά καθώς κοίταζα χθες κοιλίτσες και φαλακρίτσες, να τρέχουν (που λέει ο λόγος) μέσα στο γήπεδο ,πίσω από την “στρογγυλή θεά’ την οποία υπηρέτησαν όλοι με επιτυχία.
Είχαμε και απονομή “αναμνηστικών” σε βετεράνους των δυο ομάδων, είπαμε και “Χρόνια Πολλά”στον εθνικό μας, ήλθε και ο δήμαρχος , έπαιξε και η φιλαρμονική τον Εθνικό Ύμνο και όλα κύλησαν κατ’ ευχήν.
”Να μας ζήσει ο Εθνικός, το καμάρι του Πειραιώς”, που λέει και ο ύμνος μας…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ