Ο Γιώργος Μουκέας, ο σπουδαίος τερματοφύλακας του Εθνικού, εξηγεί γιατί δεν κατάφερε ποτέ να «πιάσει» ως διάδοχος του Σαργκάνη στον Ολυμπιακό, θυμάται τους καβγάδες με τον Αντώνη Γεωργιάδη και γυρίζει το χρόνο πίσω στη δεκαετία του ’80!
Ιούνιος του 1985. Το «φάντομ» του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο θρυλικός Νίκος Σαργκάνης κλείνει πενταετία στον Ολυμπιακό και ο πανίσχυρος Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ο «καπετάνιος» βγάζει από την τσέπη 87 εκατομμύρια δραχμές (μυθικό ποσό για την εποχή) και ντύνει στα πράσινα του Παναθηναϊκού, τόσο τον κορυφαίο Έλληνα τερματοφύλακα, όσο και τον Νίκο Βαμβακούλα.
Η αποχώρηση του Νίκου Σαργκάνη αφήνει πίσω στον Πειραιά μια τεράστια σκιά να πλανάται στην «ερυθρόλευκη» εστία. Σταύρος Νταϊφάς και Αντώνης Γεωργιάδης δεν χρειάζεται να ψάξουν πολλά χιλιόμετρα μακριά για να βρουν τον διάδοχό του. Χτυπούν την πόρτα του γείτονα Εθνικού και φέρνουν στου Ρέντη, έναν από τους κορυφαίους πορτιέρο που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα των «κυανόλευκων» του μεγάλου λιμανιού: Τον Γιώργο Μουκέα!
Αντί, όμως, η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό να αποτελέσει την εκτόξευση της ποδοσφαιρική του μετοχής, αποτέλεσε ουσιαστικά την ταφόπλακα της καριέρας του. Ο Μουκέας υπερασπίστηκε την εστία του Ολυμπιακού στα πρώτα 10 από τα 12 παιχνίδια της σεζόν 1985-1986, οι «ερυθρόλευκοι» κατέγραφαν τη μία αποτυχία μετά την άλλη, ο βετεράνος Χρήστος Αρβανίτης πήρε σπίτι του τη φανέλα του βασικού και ο Γιώργος Μουκέας ουσιαστικά χάθηκε από προσώπου γης. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο!
Έπαιξε για τρία χρόνια στον Αχαρναϊκό, άλλα δύο στην Προοδευτική, αλλά ουδέποτε τον είδαμε ξανά να αγωνίζεται στην Α’ Εθνική.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, ο Γιώργος Μουκέας – ένας δάσκαλος εντός και εκτός γηπέδων – έρχεται να κολλήσει το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr και λύνει απορίες για όσα συνέβησαν τη δεκαετία του ’80 και δεν του επέτρεψαν να καθιερωθεί στον Ολυμπιακό ως διάδοχος του Νίκου Σαργκάνη.
Κύριε Μουκέα που γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα στη Νίκαια, αλλά σε ηλικία 3 ετών μετακομίσαμε στο Αιγάλεω. Ουσιαστικά εκεί είχα και την πρώτη μου επαφή με το ποδόσφαιρο, καθώς έπαιζα μπάλα στις αλάνες με τα άλλα παιδιά. Εκεί με είδαν κάποιοι άνθρωποι και έτσι πήγα στην Θύελλα Κορυδαλλού και ξεκίνησα να παίζω οργανωμένα ποδόσφαιρο.
Παίζατε τερματοφύλακας από τότε;
Όχι έπαιζα μέσα, σε άλλη θέση.
Άρα λοιπόν ξεκινήσατε να παίζετε και στην πορεία προέκυψε η θέση του τερματοφύλακα.
Ναι έτσι έγινε. Πήγα στη Θύελλα και μου άρεσε να παίζω και τερματοφύλακας. Έτσι επέλεξα να είμαι τερματοφύλακας και τελικά την επόμενη χρονιά έκανα και την μεταγραφή στο Αιγάλεω, αλλά δεν έπαιξα πολλά παιχνίδια. Έμεινε τρία χρόνια και τελικά έκανα την μεταγραφή στην Τρίπολη, στον Παναρκαδικό που ήταν στη Β’ Εθνική τότε.
Ο Παναρκαδικός σας βρήκε έτσι τυχαία;
Κάπου με είχαν δει και μάλιστα με έψαχναν στο Αιγάλεω. Εγώ είχα βγει βόλτα και ξαφνικά με πλησίασαν άνθρωποι της ομάδας και μου είπαν να πάω στην ομάδα τους. Εγώ ήθελα να παίξω και παρά το γεγονός ότι ο Παναρκαδικός ήταν στην Β’ Εθνική δεν με ένοιαζε. Πήγα αμέσως στο σπίτι και πήρα τον πατέρα μου και κατεβήκαμε στην Τρίπολη.
Ο Εθνικός πως προέκυψε στη συνέχεια;
Στον Εθνικό πήγα το 1978. Εγώ είχα πάει φαντάρος όσο ήμουν στον Παναρκαδικό και υπηρετούσα στον Εβρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω προπονήσεις και να μείνω πίσω. Μετά όμως πήρα μετάθεση στη Θεσσαλονίκη και εκεί μπόρεσα να κάνω κάποιες προπονήσεις και μάλιστα να δοκιμαστώ στον Άρη. Ο Άρης με ήθελε, όμως η οικογένειά μου, από τη στιγμή που ήρθε και η πρόταση του Εθνικού, με έπεισε να γυρίσω κοντά στο σπίτι μας.
«Όποτε ο Εθνικός πλησίαζε στην κορυφή άρχιζε το… κυνήγι!»
Πήγατε σε μια ομάδα που τότε ήταν υπολογίσιμη δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στα δύο πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, τουλάχιστον στον πρώτο γύρο, ήμασταν στην κορυφή ή κοντά σε αυτή. Στη συνέχεια όμως γίνονταν όλα όσα γίνονται διαχρονικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μέναμε πίσω.
Δεν μπορώ όμως τώρα να μην ρωτήσω τι εννοείτε.
Θυμάμαι τότε ότι κερδίσαμε ένα ματς με τον ΠΑΟΚ στο “Καραϊσκάκη” και περάσαμε στην κορυφή της βαθμολογίας. Από εκείνη τη στιγμή όμως, άρχισαν να μας “κυνηγάνε” και φτάσαμε στο σημείο να πάμε να παίξουμε στα Γιάννινα και να κάνουμε δύο ερασιτέχνες επαγγελματίες προκειμένου να μπορέσουμε να συμπληρώσουμε ομάδα.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι παρά το γεγονός ότι ο Εθνικός είχε καλή ομάδα, δεν μπόρεσε να κάνει για παράδειγμα την υπέρβαση στο κύπελλο.
Φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου αποκλείσαμε τον Ολυμπιακό στους “8” με το γκολ του Φώτη Παπαδόπουλου, αλλά το επόμενο ματς ήταν με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος τελικά πήρε και το κύπελλο.
«Πάντα πριν από τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήμασταν όλοι… τσιτωμένοι!»
Μια και το αναφέρατε θέλω να μου πείτε για τα περίφημα “πειραϊκά ντέρμπι”.
Πάντα ήταν δύσκολα τα ματς με τον Ολυμπιακό, γιατί ξέραμε ότι δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μόνο τον Ολυμπιακό. Υπήρχε και η πίεση από τον κόσμο, αλλά είχε και την εύνοια της διαιτησίας τότε ο Ολυμπιακός. Ήταν κάποιες εποχές που σπάνια τελειώναμε παιχνίδι με τον Ολυμπιακό χωρίς να έχει καταλογιστεί πέναλτι εις βάρος μας.
Αυτό γινόταν μόνο με τον Ολυμπιακό;
Με όλους τους “μεγάλους” γινόταν, απλά εκείνο το διάστημα γίνονταν περισσότερο με τον Ολυμπιακό. Βέβαια ήταν και το άλλο. Εμείς ήμασταν σπουδαία ομάδα και ΑΕΚ και Παναθηναϊκός δεν περνούσαν από το “Καραϊσκάκη” στα δικά μας παιχνίδια. Με τον Ολυμπιακό όμως ήταν και άλλη η ατμόσφαιρα. Έπαιζε μεγάλο ρόλο και το κλίμα που υπήρχε.
Πως ήταν λοιπόν η εβδομάδα πριν από ένα ντέρμπι;
Ήμασταν όλοι τσιτωμένοι και θέλαμε να κερδίσουμε. Ο Εθνικός είχε και έχει μια μεγάλη ιστορία, άσχετα αν δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εκεί που έφτασε ο Ολυμπιακός. Μην ξεχνάς ότι τότε είχαμε όντως μια μεγάλη ομάδα, Αν δεν λεγόμασταν “Εθνικός”, αλλά κάπως αλλιώς, ίσως να είχαμε πάρει κι εμείς ένα κύπελλο ή ένα πρωτάθλημα.
Μην ξεχνάς ότι τότε, από την ομάδα εκείνη, εγώ, ο Μπατσινίλας, ο Πεππές, ο Αρμόδωρος, ο Φώτης Παπαδόπουλος, ο Πίττας και φυσικά ο Τάσος Μητρόπουλος, που ήταν λίγο πριν από εμάς, κάναμε μεταγραφές σε μεγάλες ομάδες
Επίσης είχαμε Ιλούνγκα, Κατσικογιάννιδες, ο Κωτίδης που πιστεύω ότι αδικήθηκε από το ποδόσφαιρο και δεν έκανε μεγάλη ομάδα. Να φανταστείς ότι τότε ο Τάκης Γεωργάρας που ήταν ένας πολυσύνθετος παίκτης δεν είχε πολλές συμμετοχές στην ομάδα, όχι γιατί δεν ήταν καλός παίκτης, αλλά γιατί υπήρχαν τόσοι πολλοί. Τότε ήμασταν φόβητρο για τις άλλες ομάδες. Κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό και τον στείλαμε στα μπαράζ. Κερδίσαμε τον Άρη και τον στείλαμε στα μπαράζ. Κερδίσαμε την ΑΕΚ, 3-0, 2-1, 3-1… Χαθήκανε πολλά πρωταθλήματα στο “Καραϊσκάκη”.
Διαβάστε την συνέχεια στο sportday.gr