Μία απολαυστική συνομιλία με τον «Εθνικάρα», Γιάννη Μαντζουράνη, που έχει γράψει ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο «Εθνικάρας», που άφησε εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την τρομερή κραυγή του «α ρε, Εθνικάααρα» σε όλα τα γήπεδα. Είναι 86 χρόνων, σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ φέτος πήγαινε ακόμα και στο γήπεδο για να βλέπει τον Εθνικό!
Μου είπε: «Κύριε Σινάνογλου, διάβασα το αφιέρωμα που κάνατε στον Θανάση Ιντζόγλου, διάβασα και τον παλιό μεγάλο παίκτη του Πανιωνίου, τον Γιώργο Δέδε. Αυτές τις μέρες πέθαναν δύο σπουδαίοι παλιοί παίκτες που και οι δύο έκλεισαν την καριέρα τους στον Εθνικό. Ο Θανάσης Ιντζόγλου, που μετά τον Πανιώνιο ήρθε σε εμάς και έβαλε πολλά γκολ, και ο Σπύρος Πομώνης, που μετά την ΑΕΚ ήρθε επίσης στον Εθνικό. Μπορώ να σας πω πολλά πράγματα, τους ήξερα και με αγαπούσαν».
Μου είπε λοιπόν πολλά, και όχι μόνο για τους δύο παλιούς παίκτες που απεβίωσαν αυτές τις μέρες. Για παράδειγμα, δείτε πώς ξεκινά η συνέντευξη, για τον Μαρινάκη.
Πείτε μου ό,τι θέλετε
«Θυμάμαι τον πατέρα τού Βαγγέλη Μαρινάκη, τον συγχωρεμένο Μιλτιάδη, σε αγώνες του Ολυμπιακού με τον Εθνικό μού έλεγε: «Έλα, κάτσε εδώ και φώναζε “Εθνικάρα”, δεν θα σε πειράξει κανένας». Γύριζα όλες τις εξέδρες και φώναζα για την ομάδα μου, πήγα και στη Θύρα 7 με τον «Ατίλιο», κανείς δεν με πείραξε. Και στην Τούμπα έχω πάει και δεν με πείραξαν, και στο Χαριλάου, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας! Με αγαπάνε και με σέβονται. Με έχουν βραβεύσει επανειλημμένως ως τον καλύτερο φίλαθλο, κατά της βίας. Εγώ. δεν ντρέπομαι να το πω, στη ζωή μου πρώτα είχα τον Εθνικό και μετά την οικογένειά μου! Κάτι στον Μώραλη θέλω να πω, τον δήμαρχο Πειραιά».
Σας ακούω και σημειώνω.
«Με αγαπάει ο δήμαρχος, θέλω όμως να του πω δημόσια να κάνει κάτι για τον Εθνικό, την επί πολλές δεκαετίες δεύτερη ομάδα του Πειραιά, διότι ο Εθνικός έμεινε άστεγος»
Η συνέχειά εδώ