Ο Εθνικός αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους είναι κομμάτι της ψυχής του Πειραιά.
Μία ομάδα που πέρασε σχεδόν μισό αιώνα στην κορυφαία κατηγορία, που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1933, που ανέδειξε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, που έχει ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ, ωστόσο είναι ακόμη εδώ, όσο και να πικραινει κάποιους.
Για να θυμούνται οι παλιοί αλλά και να μαθαίνουν οι νέοι πατήστε ΕΔΩ
Και μάλιστα, το 2023 ο Εθνικός συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής. Κι όμως, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια στερείται της δικής του στέγης.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγκάθι για μία ομάδα που ονειρεύεται την επιστροφή στα επαγγελματικά σαλόνια από το να μην διαθέτει το δικό της γήπεδο, το δικό της σπίτι. Ο Εθνικός το έχει πληρώσει ακριβά όλα αυτά τα χρόνια, χάνοντας ευκαιρίες ανόδου ξανά και ξανά.
Μην ξεχνάμε ότι το 2004 ήταν το σημείο καμπής. Ο σύλλογος ξεσπιτώθηκε και από τότε περιπλανιέται.
Απο υποσχέσεις να φάνε και οι κότες όμως η ουσία είναι που μετράει και η ουσία είναι πως ο Εθνικός αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει έδρες όπως: Μοσχάτο, Κερατσίνι, Πέραμα ακόμη και Ραφήνα, Άγιοι Ανάργυροι, Μέγαρα, Καλλιθέα, Ταύρος και αλλά τέτοια γήπεδα που θύμιζαν εξορία πάρα έδρα…
Και δυστυχώς ο Πειραιάς έμενε απλώς μια λέξη στο όνομα για τον Εθνικό Πειραιώς.
Κατά το παρελθόν έγιναν προσπάθειες που γέννησαν ελπίδες, αλλά αποδείχθηκαν φρούδες, αφήνοντας τον σύλλογο ξανά στο ίδιο… αδιέξοδο.
Ο τότε επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος, Αλέξης Αγγελόπουλος, είχε καταθέσει ολοκληρωμένη μελέτη για την παραχώρηση γηπέδου στον περιβάλλοντα χώρο του Στάδιου Ειρήνης και Φιλίας, όμως τα εμπόδια που προέκυψαν ήταν αρκετά τότε για να σταματήσουν κάθε εξέλιξη.
Ακολούθησαν σενάρια για έκταση στο Σχιστό, κι εκεί όμως ξαφνικά τα εμπόδια πολλά.
Μετά, ακούστηκε το γήπεδο του Κερατσινίου, αλλά κι αυτή η προοπτική σκόνταψε σε προβλήματα.
Σήμερα, το ΣΕΦ επανέρχεται ως πιθανή λύση, αλλά και πάλι οι δυσκολίες δεν λείπουν.
Την ίδια ώρα όμως, οι εξαγγελίες του Υφυπουργό Αθλητισμού κ. Βρούτση για άλλες ομάδες δείχνουν ότι, όταν υπάρχει βούληση, τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν. Για τον Εθνικό όμως, η σιωπή και η αδράνεια συνεχίζονται.
Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, η διαδρομή και η ιστορία του Εθνικού δεν σβήνονται. Είναι χαραγμένες στα βιβλία του ελληνικού ποδοσφαίρου και στην καρδιά του Πειραιά.
Το ερώτημα δεν είναι αν αξίζει γήπεδο ο Εθνικός. Το ερώτημα είναι γιατί το περιμένει ακόμη;
Μπορεί να ακούγεται συχνά ότι «δεν υπάρχει διαθέσιμη έκταση στον Πειραιά», αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι οι λύσεις βρίσκονται όταν υπάρχει θέληση.
Στην εποχή Πυρουνιά, ο Εθνικός κατάφερε να χρησιμοποιήσει γήπεδο στο Ελληνικό, έτσι και σήμερα χρειάζεται να ξεκινήσει ένας πραγματικός αγώνας από τη διοίκηση.
Ένας αγώνας για να αποκτήσει η ομάδα το δικό της σπίτι, μακριά από το κέντρο του Πειραιά, αφού, όπως φαίνεται, η πόλη που γέννησε τον Εθνικό, δεν δείχνει πια να τον θέλει!!!