Αυτή τη χώρα την έχω χτίσει, την έχω κλάψει την έχω βρίσει. Αυτό το χώμα το ‘χω φιλήσει. Το ‘χω λατρέψει – το ‘χω συγχωρήσει» έχει ερμηνεύσει με πάθος η Νατάσα Μποφίλιου σε στίχους και μουσική των αγαπημένων της Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Και στο άκουσμα των γενεθλίων του αιωνόβιου πλέον Εθνικού Πειραιώς, έγινε αυτομάτως και ο παραλληλισμός. Τοποθετείστε στη «χώρα» τη λέξη πόλη ή ομάδα και θα το νιώσετε εσείς, οι εκ βάθος υποστηρικτές του Εθνικού. Εσείς που μένετε και περιμένετε.
Ο Εθνικός Πειραιώς όμως δεν είναι μόνο οι οπαδοί του. Οι αγνοί ηλικιωμένοι και οι νεότεροι, οι πιο… θερμοί. Οι μεσήλικες που μεγάλωσαν με ιστορίες και πρόλαβαν να δουν με τα μάτια τους ένα μικρό μέρος του μεγαλείο του, να καμαρώσουν. Τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν υπό τη σκεπή μιας ομάδας – σκιάς των πρότερων υπέρλαμπρων ημερών, νιώθοντας όμως κάτι στο πετσί τους, μια «αφύσικη» δύναμη.
Εθνικός σημαίνει ρίζες, σημαίνει ιστορία, σημαίνει αξιοπρέπεια. Κυρίως όμως σημαίνει Πειραιάς. Ένα σωματείο αυθεντικό, ένας σύλλογος πολυαθλητικός, ένας κοιμώμενος εν πολλοίς γίγαντας. Ένα κλαμπ που με το πέρασμα των χρόνων έχει χάσει την αίγλη του και την ισχύ του για τους πολλούς, τους… αποστειρωμένους. Όλους όσους βλέπουν τη ζωή με αριθμούς και μαθηματικά. Με θεωρήματα όμως θέλουμε να ζούμε και μονάχα με αυτά; Ο Εθνικός είναι συναίσθημα.
Σύμφωνοι, οι επιτυχίες του παρελθόντος, οι συχνές στιγμές περηφάνειας μέσω αθλητικών δρώμενων, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Διακρίσεις υπάρχουν στη… χάση και στη φέξη, τίτλοι ακόμα πιο αραιά (την τελευταία τεράστια επιτυχία έφεραν οι… γοργόνες του τμήματος υδατοσφαίρισης με την κατάκτηση του LEN Trophy) σε μια νύχτα που όσοι την έζησαν στο «Πέτρος Καπαγέρωφ», θα τη θυμούνται αιωνίως. Αυτό είναι το μυστικό με τον Εθνικό Πειραιώς, αυτή και η ειδοποιός διαφορά. Οι στιγμές παραφροσύνης μπορεί να είναι λίγες πλέον τα τελευταία χρόνια όμως είναι τόσο δυνατά θωρακισμένες, που ζουν για πάντα.
Από το ποδοσφαιρικό τμήμα ανδρών με 49 παρουσίες στην πρώτη εθνική κατηγορία και 36 συμμετοχές από την καθιέρωση της Α΄Εθνικής (1959-60) μέχρι το βόλεϊ, το μπάσκετ, την κολύμβηση και φυσικά την υδατοσφαίριση, ανδρών και γυναικών. Ο Εθνικός Πειραιά έχει γεννήσει «πατριάρχες» του αθλητισμού, πρωτοπόρους, εξερευνητές. Τεράστιες προσωπικότητες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην αθλητική ζωή της χώρας. Από τα σπλάχνα του έχουν «ξεμυτήσει» αθλητές και αθλήτριες πρωταθλητές, γεννημένοι θριαμβευτές και θριαμβεύτριες.
Ο Εθνικός Πειραιά είναι ιδέα, είναι σύμβολο, η ύπαρξη του οποίου είναι απαραίτητη για τον αθλητισμό της Ελλάδας. Πλάι σε έναν ισχυρό Εθνικό «γιγάντωσε» το αφήγημά του ο συμπολίτης Ολυμπιακός. Ο κόσμος των σπορ στα του οίκου μας έχει ανάγκη το κυανόλευκο του Εθνικού όπως και τα χρώματα κάθε άλλου ιστορικού σωματείου. Αυτά είναι που μεταλαμπαδεύουν τα ιδανικά μιας πρότερης εποχής, πιο αγνής και αβίαστης. Τότε που μπήκαν τα θεμέλια για όσα πλέον θεωρούνται αυτονόητα.
Πόσοι και πόσοι ανεξαρτήτως αθλήματος, σπουδαίοι έχουν περάσει από τους κόλπους του, έχουν ιδρώσει τη φανέλα, έχουν σηκώσει τα μανίκια, έχουν καρφώσει με το έμβλημά του, έχουν κολυμπήσει για τα χρώματά του, έχουν σκοράρει με υψωμένες γροθιές.
Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου, τον Μέγα Εθνικό σου!
Στην Καστέλα είδε το πρώτο… φως της μέρας έναν αιώνα πίσω ένας σύλλογος που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού. Πόσοι άλλοι μπορούν να αυτοχαρακτηρίζονται «Αυτοκράτορες» άλλωστε δίχως αμφισβήτηση από κανέναν;
Ο Ολυμπιακός τις τελευταίες δεκαετίες έχει καλύψει τον ουρανό του Πειραιά με το κόκκινο και το άσπρο, στα παραθύρια όμως και τις αυλές, ξεπροβάλει το μπλε του ουρανού, το μπλε τις θάλασσας, το μπλε του Εθνικού. Και θα είναι εκεί εις τους αιώνες των αιώνων. Με την ευχή να βρει σύντομα το δρόμο του και στα υπόλοιπα αθλήματα – αγωνίσματα και να ανοίξει τα φτερά του ξανά, όπως άλλοτε. Να βρει το ποδοσφαιρικό του σπίτι και να σταματήσει η περιήγηση σε κάθε γειτονιά της ευρύτερης περιοχής. Δεν αξίζει στον Εθνικό να ζητιανεύει.
«Ναυαρχίδα» φυσικά του σωματείου ήταν, είναι και πρέπει να έρθει η Γη ανάποδα για να σταματήσει να είναι, το τμήμα της υδατοσφαίρισης. Ρεκόρ με τη… σέσουλα. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο γνωστά. 38 πρωταθλήματα Ελλάδος, 12 Κύπελλα, 11 πρωταθλήματα Κέντρου ΕΚΟΦ (προ 1967) για τους άνδρες και 3 Πρωταθλήματα Ελλάδας για τις γυναίκες. Στην κορωνίδα βρίσκονται δίχως αμφισβήτηση τα 2 Ευρωπαϊκά Len Trophy των γυναικών του Εθνικού που κοσμούν την πλούσια τροπαιοθήκη του συλλόγου.
Η μακρά παράδοση βέβαια στον υγρού στίβο βαστάει τη… σκούφια της και από το τμήμα της κολύμβησης, το οποίο έχει προσφέρει τρία ακόμα πρωταθλήματα ομαδικής βαθμολογίας στο σύλλογο και 10, με ποιο πρόσφατο το 2010, στους άνδρες. Διακρίσεις είχε και το τμήμα των καταδύσεων στα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του. Φτάνει όμως με την αριθμητική και τα τετριμμένα, αυτά μαθαίνονται… παπαγαλία και χάνεται η φαιά ουσία.
Η τούρτα του Εθνικού την 21η του Νοέμβρη του 2023 χώρεσε 100 κεράκια. Ένας αιώνας ζωής, ένας αιώνας από θύμησες. Χρόνια πολλά Εθνικέ.